Komentarze:

Ogon VEO w spoczynku jest opuszczony. Podczas ruchu ogon może się unosić, ale nie powyżej linii grzbietu w pierwszej jednej trzeciej długości. W drugiej i/lub ostatniej jednej trzeciej może się płynnie zakrzywiać i kierować ku górze. Wysoko lub nisko osadzony ogon jest niedostatkiem. Ogon „odrzucony” na bok jest niedostatkiem lub wadą, w zależności od stopnia nasilenia. Ogon sierpowaty, w kształcie korkociągu to poważny niedostatek. Zbyt długi włos na spodniej stronie ogona jest niedostatkiem. Ogon skręcony w pierścień, złamany ogon lub załomek na ogonie, krótki ogon, to wady dyskwalifikujące.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wrażenie ogólne: Rozstawione umiarkowanie szeroko, proste i równoległe.

Komentarze:
Kończyny przednie dobrze umięśnione. Długość przednich kończyn od łokcia do podłoża jest równa lub nieco większa od połowy wysokości w kłębie i wynosi 50-54%. Krótkie lub zbyt długie kończyny są niedostatkiem.

​

Łopatki: Długie, skośnie ustawione.

Komentarze:
Nachylenie łopatki i jej długość są bardzo ważne dla sprawności ruchu. Łopatka powinna być dostatecznie długa, aby stworzyć warunki dla długiego wykroku kończyn przednich, tj. umożliwić zamaszysty kłus. Nachylenie łopatki odpowiada długości kłębu. Krótka, stroma łopatka powoduje skrócenie wykroku kończyn przednich, zmniejszenie długości kłębu i pogorszenie rozwoju mięśni obręczy barkowej.

​

Kości ramienne: Długości podobnej do łopatki, skośnie ustawione. Kąt stawu ramienno-łopatkowego wynosi około 90-100°.

Komentarze:
Kość ramienna musi być odpowiedniej długości. Niepożądany jest nadmiernie ostry kąt łopatki, skrajnie niepożądany jest spłycony kąt łopatki i krótkie łopatki -ogranicza to swobodę ruchu przednich kończyn. Zmieniają się również zarys klatki piersiowej i ustawienie szyi.

​

Przedramiona: Mocne, proste i równoległe.

Komentarze:
Przedramiona są proste i równoległe do siebie. Wykrzywione, krótkie przedramiona są poważnym niedostatkiem lub wadą*, w zależności od stopnia nasilenia.

​

Łokcie: Skierowane prosto w tył, niezwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

Komentarze:
Łokcie przylegają do klatki piersiowej. Luźne łokcie pociągają za sobą luźne (niezborne) ruchy i wskazują na defekty w budowie obręczy barkowej lub osłabienie więzadeł, będące niedostatkiem lub wadą w zależności od stopnia nasilenia. Łokcie w postawie podsiebnej, zwrócone do wewnątrz lub na zewnątrz, są niedopuszczalne.

​

Śródręcza: Mocne, umiarkowanie długie, sprężyste, widziane z boku lekko nachylone.

Komentarze:
Śródręcza są lekko nachylone, około 70 stopni do linii poziomej, bez śladów rozbieżnego lub zbieżnego ustawienia. Śródręcze powinno być sprężyste, nie powinno być krótkie, przesadnie długie, pionowe ani miękkie. Przy prawidłowym nachyleniu śródręcze jest mocne i elastyczne.

​

Przednie łapy: Owalne, dobrze wysklepione i zwarte. Poduszki łap i pazury są ciemne.

Komentarze:
Przednie łapy mają podłużny kształt. Pazury powinny być czarne. Poduszki łap są zwarte, dobrze wybarwione. Luźne i/lub długie palce są niedostatkiem.

​

KOŃCZYNY TYLNE:
Wrażenie ogólne: Mocne, dobrze umięśnione. Widziane z tyłu, równoległe, umiarkowanie szeroko rozstawione. Oglądane z boku są umiarkowanie cofnięte, z dobrze wyrażonym kątowaniem stawów.

Komentarze:
Widziane z boku umiarkowanie cofnięte w stosunku do grzbietu, śródstopie ustawione jest pionowo. Oglądane od tyłu kończyny są równoległe, umiarkowanie szeroko rozstawione. Kończyny tylne powinny zapewniać psu płynne ruchy, zamaszysty kłus z mocnym napędem.
Mięśnie powinny być dobrze rozwinięte, długie, mocne. Wyobrażona linia opuszczona od guzowatości kości kulszowej prostopadle do podłoża, przecina podudzie w środkowej jednej trzeciej.

​

Biodra: Średniej długości, szerokie, dobrze umięśnione.

Komentarze:
Uda średniej długości, szerokie, z dobrze rozwiniętymi, wypukłymi mięśniami, ustawione skośnie. Mięśnie ud są wyczuwalne od stawów biodrowych - zad jest bardzo dobrze wypełniony po bokach.

​

Kolana: mocne, z wyrażonym kątowaniem.

Komentarze:
Kolana zaokrąglone, mało widoczne. Kąt stawu kolanowego jest wyraźny, gładko zarysowany. Staw jest suchy, szeroki.

 

Podudzia: Średniej długości, w przybliżeniu równe długości ud.

Komentarze:
Krótkie lub zbyt długie podudzia są poważnym niedostatkiem lub wadą*, w zależności od stopnia nasilenia, ponieważ są odpowiedzialne za napęd. Podudzie powinno być dobrze umięśnione.

​

Stawy skokowe: Suche, mocne, z dobrze wyrażonym kątowaniem.

Komentarze:
Stawy skokowe dobrze zarysowane, guz piętowy dobrze rozwinięty. Kąt stawu skokowego jest dobrze wyrażony i wynosi około 135° między podudziem a śródstopiem. Więzadła stawu skokowego powinny być mocne i elastyczne. Zbliżone do siebie lub odstające na zewnątrz stawy skokowe są poważnym niedostatkiem lub wadą*, w zależności od stopnia nasilenia.

 

Śródstopia: Mocne, umiarkowanie długie, ustawione pionowo. Wilcze pazury muszą zostać usunięte (w krajach, w których nie jest to zabronione przez prawo).

Komentarze:
Śródstopia zbyt długie lub ustawione skośnie pod tułowiem są poważnym niedostatkiem lub wadą*, w zależności od stopnia nasilenia.

​

Tylne łapy: Owalne, dobrze wysklepione i zwarte. Poduszki i pazury łap są ciemne.

Komentarze:
Przednie łapy mają podłużny kształt. Pazury powinny być czarne. Poduszki łap są zwarte, dobrze wybarwione. Luźne i/lub długie palce są niedostatkiem.

​

CHÓD/RUCH: Typowy chód to zamaszysty kłus z silnym napędem. Ruchy są swobodne, zamaszyste, zrównoważone, wydajne. Oglądane z przodu lub z tyłu kończyny poruszają się w kłusie w linii prostej. Wraz ze wzrostem tempa ruchu kończyny mają tendencję do zbliżania się do linii środkowej.

Komentarze:

Charakterystycznymi dla rasy chodami są swobodny, elastyczny stęp i zamaszysty kłus. Ruch jest swobodny i zbalansowany. Kończyny poruszają się w linii prostej, z dobrym rozwarciem stawów oraz dobrym wykrokiem i zasięgiem kończyn. W stępie i kłusie grzbiet pozostaje prosty, lekko sprężynuje. Kłąb i zad jednocześnie unoszą się i opadają w czasie ruchu. VEO musi mieć wystarczający zapas prędkości w kłusie, przed przejściem do galopu. Niedostateczne rozwarcie stawów (krótkie, ograniczone ruchy), brak mocnego napędu, to niedostatki zależne od nasilenia. Kulawizna we wszystkich przejawach jest niedopuszczalna. Zbliżenie stawu skokowego w ruchu jest wadą lub wadą, w zależności od stopnia nasilenia. Jakikolwiek przejaw kulawizny jest niedopuszczalny. Zbliżenie stawów skokowych w ruchu jest niedostatkiem lub wadą, w zależności od stopnia nasilenia. Okrężne, luźne, niezborne ruchy przednich lub tylnych kończyn są wadą. Inochód nie jest dopuszczalny.

 

SKÓRA: Przylegająca, elastyczna, dobrze wybarwiona.

Komentarze:
Skóra powinna być pozbawiona zmarszczek.

​

OKRYWA WŁOSOWA:

SZATA: Warstwa okrywowa jest prosta, w dotyku umiarkowanie szorstka, gęsta, przylegająca, średniej długości. Podszerstek dobrze rozwinięty, gęsty i miękki. Głowa, uszy, przód kończyn i łapy pokryte są krótszym włosem; włos na szyi jest nieco dłuższy i grubszy. Na tylnej stronie przedramion włos nieco dłuższy, z tyłu ud dłuższy i tworzy umiarkowane „portki”.

 

UMASZCZENIE:
- Czarne
- Czaprakowe (z czarnym czarpakiem o różnym stopniu intensywności i głębokości oraz znaczeniami w kolorze od jasnoszaropłowego do płowego, rude znaczenia nie są pożądane)
- Czarne podpalane (podpalania od jasnoszaropłowego do płowego, rude podpalania nie są pożądane)
- Wilczaste
Niewielkie, białe znaczenia na klatce piersiowej są dopuszczalne, ale niepożądane.

Komentarze:
VEO powinien być dobrze wybarwiony. Posiadać dość grubą sierść, służącą jako dobra ochrona i nie wymagającą wiele pielęgnacji. Podszerstek jest gęsty, ale zawsze krótszy niż włos okrywowy. Mocno wyrażone portki są niepożądane. Wełnista sierść jest niedostatkiem. Długa, miękka, „puszysta” lub za krótka sierść to wady. Sierść długa i miękka za uszami, na przedramionach, na brzuchu, na portkach i na spodzie ogona, wskazująca na długowłosość, co jest wadą dyskwalifikującą.
VEO ma kilka dopuszczonych przez wzorzec umaszczeń: czarny, czaprakowy, czarny podpalany i wilczasty.
Czaprak powinien być zupełnie czarny. Przy każdym umaszczeniu obwódka wokół oczu i warg powinna być czarna. Jasne obszary sierści mogą wahać się od ciemnopłowego do bardzo jasnego szaropłowego. Jasny szaropłowy może wyglądać jak bardzo jasny szary, prawie biały. Dość często spotyka się ciemnopłowe podpalania u psów.
Jaskraworuda barwa na obszarach jasnych jest niepożądana. Granice między strefami ciemnymi i jasnymi, w umaszczeniach, w których są przewidziane, nie powinny być ostro zarysowane.
Umaszczenie czaprakowe, najczęściej spotykane u VEO, charakteryzuje się obecnością na jaśniejszym tle, dużego, ciemnego obszaru w postaci „czapraka”, obejmującego szyję, grzbiet, boki i tułów, schodzącego na kończyny. Czaprak jest czarny. Przy głębokim, ciemnym umaszczeniu czaprakowym, czaprak może pokrywać prawie cały tułów, szyję, głowę, klatkę piersiową, brzuch, kończyny i ogon. Dla czaprakowego umaszczenia charakterystyczne są widoczne, strefy rozjaśnienia różnej wielkości na kościach policzkowych, między oczami, na grzbiecie nosa, szyi, klatce piersiowej, udach, brzuchu, kończynach i dolnej częścią ogona. Czaprak będzie dobrze odróżniać się od stref rozjaśnienia. Czaprak bardzo obfity w jasną sierść na grzbiecie jest niedostatkiem. Strefy mogą być bardziej lub mniej wyraźne, ale zawsze w kształcie charakterystycznym dla tego umaszczenia. Przy umaszczeniu czaprakowym przestrzeń między oczami jest z reguły w różnym stopniu rozjaśniona. Na grzbiecie nosa znajduje się strefa rozjaśnienia, która zależy od ogólnej intensywności umaszczenia psa i głębokości maski, która czasami łączy się z ciemną strefą opadającą od czoła.
Przy czaprakowym umaszczeniu na pysku psa widoczny jest ciemny obszar w postaci czarnej „maski” o nieco rozmytych brzegach, płynnie przechodzący w jaśniejsze strefy. Głębokość takiej „maski” jest różna - od niezbyt głębokiej, gdy jej krawędź biegnie od czarnego nosa w dół, do warg i wokół nich (zaczernia włosy na wargach i podbródku), po głęboką, która czasem przechodzi w strefę rozjaśniania już prawie przy dolnej krawędzi oczu lub u ciemnych psów może łączyć się z czarnym włosem na policzkach, kościach policzkowych, czole. Słabo wyrażona maska ​​upraszcza wygląd głowy psa i nie przyczynia się do utrwalenia dostatecznej pigmentacji. Doświadczenie w hodowli VEO pokazuje, że ​​słaba, niezbyt głęboka maska, ​​to cecha dominująca, która jest mocno przekazywana potomstwu, dlatego przy ocenie psa warto zwrócić uwagę na głębokość maski i nie popierać maski zbyt słabej lub zbyt głębokiej, wychodzącej poza oczy, która jest bardziej typowa dla owczarków niemieckich i malinois niż dla VEO.
Umaszczenie czarne podpalane jest ciemniejsze niż czaprakowe. Głowa takich psów jest czarna, podobnie jak przeważająca część tułowia i kończyn. Przy ogólnie czarnym umaszczeniu, u psów czarnych podpalanych strefy rozjaśniania są bardzo małe i mogą występować w pewnych miejscach: na łukach brwiowych, policzkach, pod kośćmi policzkowymi, na kościach policzkowych, na klatce piersiowej, brzuchu, tylnej części kończyn, wokół odbytu, w przestrzeni międzypalcowej.
W umaszczeniu czarnym sierść okrywowa jest czarna, ale podszerstek jest nieco jaśniejszy, co jest widoczne tylko wtedy, gdy szata jest wyczesywana. Czarne psy przez długi czas wystawione na działanie jasnego słońca w ciepłe dni mogą wyblaknąć, co nadaje sierści rudawego „nalotu”. Ten stan sierści jest niepożądany, ponieważ przeszkadza w ocenie psa na ringu. Czarnej wyblakłej sierści nie należy mylić z brązową. Wadą dyskwalifikującą jest osłabienie pigmentacji sierści do brązowej lub niebieskiej, jak i wszelkich innych kolorów nieprzewidzianych we wzorcu.
Umaszczenie wilczaste jest najrzadszym kolorem VEO, może być wilczaste z szarym lub wilczaste z rudym. Intensywność zaciemnienia w umaszczeniu wilczastym może być różna - od bardzo jasnej do ciemniejszej, a nawet wizualnie prawie czarnej, co nie jest sprzeczne ze wzorcem.
Umaszczenia czaprakowe i wilczaste dopuszczają jasny podszerstek.
Wilczasty z szarym i rudym kolorem nie są niepożądane u psów z wyraźnym typem VEO.
Niewielkie, białe znaczenia na klatce piersiowej są dopuszczalne, ale niepożądane.
Żadne z umaszczeń przewidzianych przez wzorzec nie może dominować nad typem i budową psa.

​

Wysokość w kłębie: Pożądany wzrost: dla samców - 67-72 cm, dla suk - 62-68 cm.
Niewielkie odchylenie (do 2 cm) od standardowej wysokości przy zachowaniu harmonii budowy nie może być przyczyną obniżenia oceny.

Komentarze:
Indeks kostny - dla psów 18-21, dla suk 17-20
Indeks formatu - 110-117 - dla psów 110-115, dla suk 112-117
Indeks wysokonożności - 50-54.

Średnie wartości dla wagi dorosłego psa:
- psy - 45-57 kg, suki - 36-47 kg. Waga może się różnić w górę lub w dół w zależności od wzrostu, masy kości i kondycji.

Pożądany wzrost dla psów 67-72 cm, dla suk 62-68 cm.
Wzrost samców poniżej 65 i powyżej 74 cm, suk poniżej 60 i powyżej 70 cm jest wadą dyskwalifikującą.

​

NIEDOSTATKI: Każde odchylenie od powyższego wzorca należy uznać za niedostatek, w zależności od stopnia nasilenia, jego wpływu na zdrowie i dobrostan psa, a także na zdolność psa do wykonywania typowej dla niego pracy.

​

WADY:
Niepewne zachowanie;
Brak widocznego dymorfizmu płciowego;
Lekka, gruba lub wątła budowa ciała, słabe umięśnienie;
Kwadratowy lub przesadnie rozciągnięty format;
Głowa nie dość sucha; masywna, z nadmiernie wypukłą, zbyt szeroką czaszką;
Oczy okrągłe, wyłupiaste, przesadnie duże, bardzo jasne;
Brak P1 lub M3
Garbata lub opadająca kufa;
Częściowa depigmentacja nosa;
Słabe (miękkie) uszy; załamanie jednego lub obu uszu; nisko osadzone, szeroko rozstawione uszy;
Wąskie lędźwie;
Krótki, prosty lub ścięty zad;
Ogon w kształcie sierpa, korkociągu;
Słabe więzadła, krzywe kończyny;
Zbyt słabo lub nadmiernie wyrażone kątowanie, szablastość kończyn;
Niestabilny ruch; częste przechodzenie w inochód.

​

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Agresja lub lękliwość;
Każdy pies przejawiający wyraźne fizyczne lub behawioralne nieprawidłowości powinien zostać zdyskwalifikowany;
Niezgodność z typem rasy;
Wzrost samców poniżej 65 i powyżej 74 cm, suk poniżej 60 i powyżej 70 cm;
Brak zęba innego niż P1 lub M3;
Wszelkie odchylenia od zgryzu nożycowego;
Entropium, ektropium;
Wiszące ucho lub uszy;
Wszelkie umaszczenia, jakiekolwiek kolory oczu i pigmentacja nosa, warg, powiek, których nie przewiduje wzorzec są wadą dyskwalifikującą;
Ogon zakręcony, za krótki lub złamany, ogon ze zrośniętymi kręgami, ogon szczątkowy
Plączący się, krzyżujący się albo zataczający się ruch, ciągły inochód;
Sierść kręcona, długa lub krótka, brak podszerstka.

​

UWAGA:
Samce powinny mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, w całości umieszczone w mosznie.
Tylko funkcjonalnie i klinicznie zdrowe psy, o cechach charakterystycznych dla rasy, mogą być wykorzystywane w hodowli.

 

* (Przyp. tłum.) Wzorzec owczarka wschodnioeuropejskiego wyróżnia dwa rodzaje wad:
・„недостаток”: niedostatek, lżejszą wadę, której duże nasilenie, według regulaminu wystaw NKP (zatwierdzonego przez Prezydium RKF w dniu 21.04.2021), może spowodować obniżenie oceny psa do oceny dobrej;
・„порок”: poważną wadę, której obecność zobowiązuje sędziego do wystawienia oceny nie wyższej, niż dostateczna.
Aby zachować rzetelność tłumaczenia, wykorzystałam oba powyższe określenia.

​

Tłumaczenie: Żywia Baczuń

 

​

Link do wzorca rasy z komentarzami w języku rosyjskim