top of page

Wzorzec został zatwierdzony decyzją Prezydium SOKO RKF w dniu 15.10.2014.
Ze zmianami przyjętymi przez Prezydium SOKO RKF w dniu 18.03.2020 r.

OWCZAREK WSCHODNIOEUROPEJSKI (ВОСТОЧНОЕВРОПЕЙСКАЯ ОВЧАРКА, Vostochnoevropeiskaya ovcharka)

POCHODZENIE: ZSRR, Rosja

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 1. Owczarki i inne psy pasterskie, z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła. Sekcja 1 - Psy pasterskie. Podlega próbom pracy. Rasa nie została jeszcze uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną.

 

PRZEZNACZENIE: Wszechstronny pies użytkowy, pies-towarzysz.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Historia rasy owczarek wschodnioeuropejski jest nierozerwalnie związana z historią kraju, w którym miały miejsce jej powstanie oraz rozwój.
Z inicjatywy Wsiewołoda Wasiljewicza Jazykowa, naukowca-kynologa, pioniera i organizatora państwowej hodowli psów, w 1924 roku na rozkaz Rewolucyjnej Rady Wojskowej ZSRR nr 1089 utworzono Centralną Hodowlę Szkoleniowo-Doświadczalną - Szkołę psów służbowych i sportowych, następnie (od 1941 r.) Centralną Wojskowo-Techniczną Szkołę Hodowli Psów, która stała się wiodącym ośrodkiem hodowli, tresury i użytkowania psów służbowych w sowieckiej Rosji.
Ponieważ istniała pilna potrzeba uzupełnienia służb krajowych odpowiednimi psami zdolnymi do pracy w różnych warunkach klimatycznych, od pustyń Azji Środkowej po tundrę polarną, głównymi kryteriami selekcji były cechy fizyczne i użytkowe psów, ich wytrzymałość, uniwersalność i zdolność do aklimatyzacji, ale nie ich czystość. Aby uzyskać niezbędne cechy użytkowe, często stosowano krzyżowanie międzyrasowe, tak jak poprzednio w Carstwie Rosyjskim.
Do pracy hodowlanej wykorzystywano zarówno psy rasowe, jak i mieszańce nadające się do służby. Na granicach aktywnie wykorzystywano miejscowe pogłowie, m.in. na Dalekim Wschodzie - łajek amurskich, mieszańców lokalnych łajek z owczarkami niemieckimi. Wiele z nich miało wybitne walory użytkowe, jak słynny Indus 1 (później w oficjalnych dokumentach - Ingus) Nikity Fedorowicza Karatsupy, pułkownika wojsk granicznych, bohatera Związku Radzieckiego, autora książek „Moje życie - granica” (1983) i „Zapiski tropiciela” (1998). W całym kraju było już tysiące takich psów.
Wielka Wojna Ojczyźniana (1941-1945) nie przeszła bez śladu dla narodowej hodowli psów. W szeregach sił zbrojnych znalazło się ponad 60 000 psów służbowych. Oprócz psów rasowych, nadal szeroko użytkowane były mieszańce nadające się do służby w specjalnościach: wartowniczej, poszukiwawczej, ratowniczej, stróżowania, przeciwpancernej, saperskiej, pociągowej, sygnalizacji lotniczej, dywersyjnej, łączności i rozpoznawania chemicznego.
W latach powojennych prowadzono aktywną odbudowę krajowego pogłowia psów służbowych. Narodowi kynolodzy, pracując z ocalałymi, nie zawsze rasowymi psami, aktywnie pracowali nad stworzeniem na podstawie dostępnego, zróżnicowanego pogłowia, nowej rasy owczarków, najbardziej odpowiedniej do użytkowania w ZSRR. Brano pod uwagę naturalne warunki klimatyczne i szczególne wymagania zainteresowanych ministerstw i resortów. Głównym ośrodkiem hodowlanym była hodowla Krasnaya Zvezda, powstała w 1947 roku na bazie Centralnej Wojskowo-Technicznej Szkoły Hodowli Psów. W końcu pojawiło się pytanie o uznanie krajowych owczarków za niezależną rasę, nazwaną „owczarkiem wschodnioeuropejskim”.
Pierwszy wzorzec został zatwierdzony przez Komitet Centralny DOSAAF ZSRR 15 września 1955 r. W styczniu 1964 roku Prezydium Federacji Hodowli Psów Służbowych ZSRR (FSS ZSRR) zatwierdziło nową wersję wzorca. W latach 1970, 1972 i 1976. wprowadzono zmiany do wzorca i przyjęto jego nowe wersje, chociaż podstawowe wymagania dotyczące wyglądu i funkcji rasy pozostały niezmienione.
Rasa stała się powszechna w ZSRR i będąc naprawdę wszechstronną, była bardzo szeroko wykorzystywana: od służby pasterskiej i strażniczej, po szkolenie na przewodników niewidomych. Od 1991 roku Federacja Rosyjska została następcą prawnym ZSRR, w tym samym roku powstała Rosyjska Federacja Kynologiczna. 1 listopada 2002 r. Komisja ds. Standardów RKF uznała rasę owczarek wschodnioeuropejski i przyjęła wzorzec. W 2014 roku Prezydium SOKO RKF zatwierdziło nową wersję wzorca.
Specyfika zachowania i charakter sprawiły, że ​​owczarek wschodnioeuropejski był nie tylko najbardziej pożądaną rasą służbową w gospodarce ZSRR, ale także dziś zachował popularność i pozostaje najlepszym obrońcą i towarzyszem dla szerokiego grona wielbicieli w Rosji i wielu innych krajach świata.

WRAŻENIE OGÓLNE: Owczarek wschodnioeuropejski to pies o mocnej budowie, o wzroście wyższym niż średni, prostokątnego formatu, silny, z mocnym szkieletem i dobrze rozwiniętymi mięśniami. Dymorfizm płciowy jest dobrze wyrażony: samce są większe i masywniejsze od suk.

Ilustracja wzorca.jpg

Komentarze:
VEO jest silnym psem powyżej przeciętnego wzrostu. Wygląd VEO powinien przywodzić na myśl psa pracującego, łączącego w sobie dużą siłę fizyczną, szybkość i wytrzymałość. VEO jest psem umiarkowanie wydłużonym, o prostokątnej, gładko zarysowanej sylwetce. VEO jest psem późno dojrzewającym. Ostateczne ukształtowanie i zakończenie rozwoju ma miejsce z reguły w wieku trzech lat. Pożądany typ budowy mocny, mocny-suchy, z dobrze rozwiniętym, suchym umięśnieniem. Skóra jest elastyczna, bez śladów luźności, bez fałd i „łałoka” na szyi. Kościec jest mocny, współmierny do całościowej budowy psa. Pewna suchość budowy nie jest wadą przy mocnym kośćcu, rozwiniętych mięśniach i ogólnej harmonii psa. Luźność, grubość, ciężkość, wynikające zarówno z przekarmienia, jak i nadmiernego rozrostu tkanek, jest niedostatkiem lub wadą*, traktowaną w zależności od nasilenia. Dymorfizm płciowy jest wyraźny. Samce są zawsze mocniejsze, bardziej męskie, o mocniejszym kośćcu, z większą głową, wyraźniejszym kłębie, pojemnej i szerokiej klatce piersiowej. Suki mają zwykle bardziej wydłużony format, ze względu na wyraźne przedpiersie i długie kości kulszowe miednicy. Słabo wyrażone piętno płci u samców (samiec w typie suki) jest wadą dyskwalifikującą, u suki rys samczy jest niedostatkiem. Niedopuszczalne są również psy o delikatnym, przypominającym charty wyrazie.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość głowy wynosi około 40% wysokości psy w kłębie.
Wysokość w łokciu jest w przybliżeniu równa lub nieco większa, niż połowa wysokości w kłębie.
Długość tułowia jest o 10 - 18% większa, niż wysokość psa w kłębie.

Komentarze:
Wysokość w kłębie mierzona jest od najwyższego punktu kłębu do podłoża w linii prostej.
Długość tułowia (skośna długość tułowia) jest mierzona od przedniej wypukłości kości ramiennej do guzowatości kulszowej.
Długość głowy mierzy się od guza potylicznego do czubka nosa w linii prostej.
Długość kończyny przedniej mierzona jest od stawu łokciowego do podłoża w linii prostej.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Owczarek wschodnioeuropejski to zrównoważony, aktywny, pewny siebie, czujny, pojętny, niezawodny towarzysz i obrońca.

Komentarze:
Charakter i zachowanie VEO musi spełniać wymagania dla psa służbowego. VEO jest psem zrównoważonym, uważnym, aktywnym, na pozór dość spokojnym, ale stale kontrolującym otoczenie i gotowym do aktywnego działania na komendę właściciela. VEO to pewny siebie pies, który nie podniesie alarmu bez powodu.
Choleryczne i hałaśliwe zachowanie bez powodu jest poważnym niedostatkiem. Zachowanie tchórzliwe, lękowo-agresywne, histeryczne lub wręcz przeciwnie, zobojętniałe, to wady dyskwalifikujące.

GŁOWA: Klinowata, proporcjonalna do tułowia, sucha, pojemna, ale nie ciężka.

Ilustracja wzorca głowa 1.jpg
Ilustracja wzorca głowa 2.jpg

Komentarze:
Głowa proporcjonalna do tułowia, długa, w harmonii z wyglądem psa. Całkowita długość głowy jest w przybliżeniu równa długości szyi. Długość głowy stanowi około 40% wysokości psa w kłębie. Głowa wzorcowa „w kształcie klina”.

MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: płaska, dosyć szeroka i głęboka. Lekko zwęża się w kierunku kufy. Guz potyliczny słabo wyrażony. Czoło prawie zupełnie płaskie. Łuki brwiowe są umiarkowanie zaznaczone. Z profilu linie mózgoczaszki i trzewioczaszki są równoległe.

Komentarze:
Mózgoczaszka VEO jest nieco dłuższa niż kufa, z prawie płaskim czołem i słabo uwydatnionymi kośćmi policzkowymi. Część ciemieniowa jest płaska, lekko nachylona do płaskiej części czołowej, o umiarkowanej szerokości. Czaszka widziana z góry ma kształt tępego klina.
Bruzda czołowa jest słabo wyrażona. Guz potyliczny może być wydat
ny u szczeniąt i jest prawie nieobecny u dorosłych psów.

Stop: Średniej długości, umiarkowanie zaznaczony.

Komentarze:
Stop nie jest wyraźny, ale zauważalny, nie zanika. Niepożądane: ostro wyrażony i spłycony stop. Zbyt wysokie lub wypukłe czoło, zmieniające wygląd głowy typowy dla rasy, jest poważnym niedostatkiem. Budowę głowy, w której górna linia mózgoczaszki jest przedłużeniem górnej linii kufy, ze skrajnym stopniem nasilenia, należy uznać za wadę.

TRZEWIOCZASZKA:

Nos: Duży, czarny.

Komentarze:
Nos tylko czarny, oglądany z góry zaokrąglony, oglądany z boku - lekko wystający, dopełniający klin kufy.

Kufa: w kształcie klina, stopniowo zwężająca się w kierunku nosa, ale nie powinna być szpiczasta. O długości w przybliżeniu równej długości mózgoczaszki lub nieznacznie mniejszej. Grzbiet nosa jest szeroki, prosty lub lekko garbaty.

Komentarze:
Kufa dobrze wypełniona, o czystych liniach. Górna linia kufy jest prosta, równoległa do linii czaszki, na grzbiecie nosa może mieć lekki garb. Garb z tyłu nosa nie powinien być mylony z opadającą lub garbatą kufą (lub obydwoma), które są niedostatkiem lub wadą*, traktowaną w zależności od stopnia nasilenia.

Wargi: suche, szczelnie przylegające, czarne.

Komentarze:
Wargi muszą być dobrze wybarwione, suche, przylegające. Luźne fafle to poważny niedostatek.

Zgryz/Zęby: szczęka i żuchwa dobrze rozwinięte, z dobrą pigmentacją dziąseł. Zęby duże, białe, przylegające do siebie nawzajem, w komplecie (42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym). Zgryz nożycowy. Siekacze są wyrównane i ustawione pionowo.

Komentarze:
Obecność dodatkowych siekaczy, zębów przedtrzonowych oraz dolnych siekaczy przyśrodkowych lekko wystających poza linię obowiązkowo musi być odnotowana w opisie psa, ale nie wpływa na ocenę. Znacznie wystające siekacze przyśrodkowe (więcej niż o grubość zęba), a także wszelkie inne odchylenia od szeregowego ustawienia zębów (poza opisanymi powyżej) są wadą. Brak jednego zęba P1 lub M3 jest wadą. Brak jednego lub więcej zębów, poza jednym P1 lub M3, jest wadą dyskwalifikującą. Oceniając wzór zębowy i zgryz VEO, pożądane jest wzięcie pod uwagę wieku psa. U młodych psów zęby nie powinny być starte. Urazy zębów przy obecności samych zębów, które nie przeszkadzają w określeniu zgryzu, nie powinny mieć wpływu na ocenę psa.

Kości policzkowe: lekko zaokrąglone, niewystające.

Komentarze:
Kości policzkowe oglądane z góry prawie nie wystają i razem z kufą tworzą opływowy klin. Mięśnie policzkowe mogą nieznacznie wystawać u psów, które są aktywnie wykorzystywane w określonych rodzajach treningu.

OCZY: Średniej wielkości, w kształcie migdałów, nieznacznie skośnie osadzone. Kolor oczu powinien być jak najbardziej ciemnobrązowy. Powieki suche, przylegające, czarne. Wyraz oczu żywy, inteligentny, uważny.

Komentarze:
Oczy VEO są umiarkowanie szeroko osadzone, koniecznie ciemne. Kolor oczu to ciemnobrązowy do ciemnoorzechowego. Jasne oczy są poważny niedostatkiem, a żółte wadą dyskwalifikującą. Osadzone blisko, ostawione prosto oczy nie są charakterystyczne dla VEO.

USZY: Średniej wielkości, stojące, wysoko osadzone, w kształcie trójkąta równoramiennego. W stanie czujności uszy są ustawione równolegle do siebie.

Kom. do wzorca uszy prawdłowe.jpg
Kom. do wzorca uszy szeroko rozstawione.jpg
Kom. do wzorca uszy zapadnięte do wewnątrz.jpg
Kom. do wzorca uszy wiszące na chrząstkach.jpg
Kom. do wzorca uszy nisko osadzone.jpg
Uszy rzeźbione.jpg

Komentarze:
Uszy średniej wielkości lub nieco większe, wysoko osadzone, w kształcie trójkąta równoramiennego. W stanie czujności uszy są ustawione równolegle do siebie, ich końce są skierowane do przodu i do góry, a w spoczynku są lekko rozstawione. Uszy powinny mieć symetryczny kształt i być równomiernie osadzone, wielkość powinna być w harmonii z wielkością głowy i ogólną budową psa. Niedostatkiem są uszy zbyt długie lub krótkie, nisko osadzone, w innym kształcie. Nadmierne zbliżenie uszu do siebie lub rozstawienie na zewnątrz, stojące, ale uginające się w ruchu uszy są niedostatkiem. Jedno lub oboje uszu półstojące, wiszące na chrząstkach, miękkie u nasady lub zapadnięte należy uznać za poważną wadę.

 

Uszy wiszące na chrząstkach

Uszy zapadnięte do wewnątrz

 

 

Uszy szeroko rozstawione

 

 

Uszy nisko osadzone

 

 

 

 

 

 

Uszy rzeźbione

 

 

 

SZYJA: Średniej długości, dobrze umięśniona, mocna, sucha, osadzona pod kątem około 45°.

Komentarze:
Szyja średniej długości, osadzona z wyważeniem, z przodu owalna. Noszona pod kątem około 45-50 stopni, z bardzo miękkim, płynnym połączeniem z kłębem i obręczą barkową. Linia szyi oglądana z profilu od tyłu głowy płynnie przechodzi w wyraźny kłąb. Załamanie przy ich złączeniu jest niedostatkiem. Nie występuje podgardle. Poruszając się stępem i kłusem, pies trzyma szyję nieco niżej niż w pozycji stojącej. Podczas galopu szyja jest opuszczona i utrzymywana na poziomie sprężystego grzbietu.

TUŁÓW: Mocny, proporcjonalnej budowy, odpowiadający umiarkowanie wydłużonej sylwetce.

Komentarze:
Oceniając, należy zwrócić szczególną uwagę na harmonijność ciała. Pies o słabej, niezrównoważonej budowie ciała, wcześnie traci swoją formę i nie jest w stanie udźwignąć nałożonej na niego pracy i ciężaru. Jego grzbiet w średnim i starszym wieku może opadać i zwisać, a pies jest narażony na choroby kręgosłupa i układu mięśniowo-szkieletowego.

Linia górna: Gładka, prosta od kłębu, w okolicy zadu lekko opadająca w kierunku nasady ogona.

Komentarze:
Linia górna jest prawie pozioma, z wyraźnie zaznaczonym kłębem, płynnie opadająca ku nasadzie ogona. VEO jest psem o umiarkowanie wyższym kłębie, niż zadzie. Wysokość w kłębie jest o około 2-3 cm wyższa niż wysokość w kości krzyżowej. Przy poruszaniu się kłusem linia górna pozostaje prosta, pozioma.

Kłąb: Dobrze wyrażony, umiarkowanie długi.

Komentarze:
Kłąb jest umięśniony, ale zaznaczony miękko.

Grzbiet: Mocny, umięśniony, prosty, długi.

Komentarze: Grzbiet jest dość szeroki, prosty, mocny i stanowi połowę długości linii górnej. Miękki grzbiet to poważny niedostatek lub wada*, w zależności od stopnia nasilenia.

Lędźwie: Krótkie, umięśnione, lekko wysklepione.

Komentarze:
Lędźwie powinny być mocne, szerokie i krótkie. Ich długość powinna wynosić około ½ długości grzbietu. U suk dopuszcza się nieco dłuższe lędźwie. Krótkie lędźwie zapewniają stabilność i siłę linii górnej, niezbędne do najlepszego przenoszenia napędu w kłusie z kończyn tylnych na kończyny przednie. Rozwój mięśni pozwala lędźwiom na jak najlepsze wypełnianie swojej funkcji. Zbyt długie lędźwie, grzbiet karpiowaty lub zapadnięte lędźwie są niedostatkiem lub wadą*, w zależności od stopnia nasilenia.

Zad: Szeroki, długi, umięśniony, łagodnie opadający w kierunku nasady ogona.

Kom. do wzorca zad o prawidłowej długości i ustawieniu.jpg

Komentarze:
Zad szeroki, zaokrąglony, długi, umięśniony, lekko nachylony i łagodnie opadający w kierunku nasady ogona. Przy takim zadzie ruch tylnych kończyn charakteryzuje się dobrym napędem i swobodą. Zad VEO powinien zapewniać prawidłową budowę kończyn tylnych, efektywność i ekonomiczność przenoszenia napędu z kończyn tylnych. Jego długość jest nieznacznie większa od połowy długości pleców. Szerokość zadu jest uwarunkowana szerokością miednicy i rozwojem mięśni. Szeroki zad umożliwia prawidłowy rozwój stawów biodrowych. Wąski, krótki, ścięty zad powoduje ograniczenie ruchów kończyn tylnych. Przy prostym zadzie kątowanie kończyn tylnych zwykle jest strome, może występować tendencja do pojawienia się przebudowanego zadu, a krok jest skrócony. Przy ściętym zadzie kończyny przyjmują często postawę podsiebną lub zbyt cofnięte. Dlatego najbardziej prawidłowym dla VEO jest zad, którego górna linia jest lekko nachylona - 10-12 stopni do linii poziomej. Krótki, ścięty, prosty, płaski zad to poważny niedostatek. Należy pamiętać, że budowa zadu jest uwarunkowana genetycznie i wpływa na dobrostan psa oraz jego potomstwa, dlatego przy ocenie warto zwrócić uwagę na prawidłową budowę zadu.

Kom. do wzorca zad krótki i ścięty.jpg
Kom. do wzorca zad prosty.jpg
Kom. do wzorca zad ścięty.jpg
Kom. do wzorca zad krótki.jpg
Kom. do wzorca ogon podniesiony w stójce.jpg
Kom. do wzorca ogon w ruchu.jpg

Zad krótki

 

 

 

 

 

 

 

Zad krótki i ścięty

Zad prosty

 

 

Zad ścięty

 

 

 

 

 

Klatka piersiowa: Dobrze rozwinięta, długa, głęboka (sięgająca do łokci lub nieco poniżej), owalna, z umiarkowanie zaokrąglonymi żebrami.

Komentarze:
Klatka piersiowa jest głęboka i dość szeroka. Owalna na przekroju w płaszczyźnie poprzecznej, długa, z dobrze rozwiniętymi, długimi żebrami rzekomymi. Beczkowata lub bocznie spłaszczona klatka piersiowa jest niedostatkiem.

Linia dolna i brzuch: Harmonijna, brzuch umiarkowanie podkasany.

Komentarze:
Okolica pachwinowa jest krótka. Fałdy pachwinowe są umiarkowanie wyrażone. Brzuch nie powinien być zapadnięty ani wystający.

OGON: Jest przedłużeniem linii zadu, szablasty, naturalnej długości, sięga stawu skokowego lub nieco niżej, gruby u nasady, opada w dół. W stanie pobudzenia i w ruchu ogon może być napięty i podniesiony. Równomiernie pokryty gęstą sierścią.

Kom. do wzorca ogon w ruchu noszony za wysoko.jpg
Kom. do wzorca ogon skrzywiony.jpg
Kom. do wzorca ogon zawinięty w pierścień.jpg

Komentarze:

Ogon VEO w spoczynku jest opuszczony. Podczas ruchu ogon może się unosić, ale nie powyżej linii grzbietu w pierwszej jednej trzeciej długości. W drugiej i/lub ostatniej jednej trzeciej może się płynnie zakrzywiać i kierować ku górze. Wysoko lub nisko osadzony ogon jest niedostatkiem. Ogon „odrzucony” na bok jest niedostatkiem lub wadą, w zależności od stopnia nasilenia. Ogon sierpowaty, w kształcie korkociągu to poważny niedostatek. Zbyt długi włos na spodniej stronie ogona jest niedostatkiem. Ogon skręcony w pierścień, złamany ogon lub załomek na ogonie, krótki ogon, to wady dyskwalifikujące.

KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wrażenie ogólne: Rozstawione umiarkowanie szeroko, proste i równoległe.

Komentarze:
Kończyny przednie dobrze umięśnione. Długość przednich kończyn od łokcia do podłoża jest równa lub nieco większa od połowy wysokości w kłębie i wynosi 50-54%. Krótkie lub zbyt długie kończyny są niedostatkiem.

Łopatki: Długie, skośnie ustawione.

Komentarze:
Nachylenie łopatki i jej długość są bardzo ważne dla sprawności ruchu. Łopatka powinna być dostatecznie długa, aby stworzyć warunki dla długiego wykroku kończyn przednich, tj. umożliwić zamaszysty kłus. Nachylenie łopatki odpowiada długości kłębu. Krótka, stroma łopatka powoduje skrócenie wykroku kończyn przednich, zmniejszenie długości kłębu i pogorszenie rozwoju mięśni obręczy barkowej.

Kości ramienne: Długości podobnej do łopatki, skośnie ustawione. Kąt stawu ramienno-łopatkowego wynosi około 90-100°.

Komentarze:
Kość ramienna musi być odpowiedniej długości. Niepożądany jest nadmiernie ostry kąt łopatki, skrajnie niepożądany jest spłycony kąt łopatki i krótkie łopatki -ogranicza to swobodę ruchu przednich kończyn. Zmieniają się również zarys klatki piersiowej i ustawienie szyi.

Przedramiona: Mocne, proste i równoległe.

Komentarze:
Przedramiona są proste i równoległe do siebie. Wykrzywione, krótkie przedramiona są poważnym niedostatkiem lub wadą*, w zależności od stopnia nasilenia.

Łokcie: Skierowane prosto w tył, niezwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

Komentarze:
Łokcie przylegają do klatki piersiowej. Luźne łokcie pociągają za sobą luźne (niezborne) ruchy i wskazują na defekty w budowie obręczy barkowej lub osłabienie więzadeł, będące niedostatkiem lub wadą w zależności od stopnia nasilenia. Łokcie w postawie podsiebnej, zwrócone do wewnątrz lub na zewnątrz, są niedopuszczalne.

Śródręcza: Mocne, umiarkowanie długie, sprężyste, widziane z boku lekko nachylone.

Komentarze:
Śródręcza są lekko nachylone, około 70 stopni do linii poziomej, bez śladów rozbieżnego lub zbieżnego ustawienia. Śródręcze powinno być sprężyste, nie powinno być krótkie, przesadnie długie, pionowe ani miękkie. Przy prawidłowym nachyleniu śródręcze jest mocne i elastyczne.

Przednie łapy: Owalne, dobrze wysklepione i zwarte. Poduszki łap i pazury są ciemne.

Komentarze:
Przednie łapy mają podłużny kształt. Pazury powinny być czarne. Poduszki łap są zwarte, dobrze wybarwione. Luźne i/lub długie palce są niedostatkiem.

KOŃCZYNY TYLNE:
Wrażenie ogólne: Mocne, dobrze umięśnione. Widziane z tyłu, równoległe, umiarkowanie szeroko rozstawione. Oglądane z boku są umiarkowanie cofnięte, z dobrze wyrażonym kątowaniem stawów.

Komentarze:
Widziane z boku umiarkowanie cofnięte w stosunku do grzbietu, śródstopie ustawione jest pionowo. Oglądane od tyłu kończyny są równoległe, umiarkowanie szeroko rozstawione. Kończyny tylne powinny zapewniać psu płynne ruchy, zamaszysty kłus z mocnym napędem.
Mięśnie powinny być dobrze rozwinięte, długie, mocne. Wyobrażona linia opuszczona od guzowatości kości kulszowej prostopadle do podłoża, przecina podudzie w środkowej jednej trzeciej.

Biodra: Średniej długości, szerokie, dobrze umięśnione.

Komentarze:
Uda średniej długości, szerokie, z dobrze rozwiniętymi, wypukłymi mięśniami, ustawione skośnie. Mięśnie ud są wyczuwalne od stawów biodrowych - zad jest bardzo dobrze wypełniony po bokach.

Kolana: mocne, z wyrażonym kątowaniem.

Komentarze:
Kolana zaokrąglone, mało widoczne. Kąt stawu kolanowego jest wyraźny, gładko zarysowany. Staw jest suchy, szeroki.

 

Podudzia: Średniej długości, w przybliżeniu równe długości ud.

Komentarze:
Krótkie lub zbyt długie podudzia są poważnym niedostatkiem lub wadą*, w zależności od stopnia nasilenia, ponieważ są odpowiedzialne za napęd. Podudzie powinno być dobrze umięśnione.

Stawy skokowe: Suche, mocne, z dobrze wyrażonym kątowaniem.

Komentarze:
Stawy skokowe dobrze zarysowane, guz piętowy dobrze rozwinięty. Kąt stawu skokowego jest dobrze wyrażony i wynosi około 135° między podudziem a śródstopiem. Więzadła stawu skokowego powinny być mocne i elastyczne. Zbliżone do siebie lub odstające na zewnątrz stawy skokowe są poważnym niedostatkiem lub wadą*, w zależności od stopnia nasilenia.

 

Śródstopia: Mocne, umiarkowanie długie, ustawione pionowo. Wilcze pazury muszą zostać usunięte (w krajach, w których nie jest to zabronione przez prawo).

Komentarze:
Śródstopia zbyt długie lub ustawione skośnie pod tułowiem są poważnym niedostatkiem lub wadą*, w zależności od stopnia nasilenia.

Tylne łapy: Owalne, dobrze wysklepione i zwarte. Poduszki i pazury łap są ciemne.

Komentarze:
Przednie łapy mają podłużny kształt. Pazury powinny być czarne. Poduszki łap są zwarte, dobrze wybarwione. Luźne i/lub długie palce są niedostatkiem.

CHÓD/RUCH: Typowy chód to zamaszysty kłus z silnym napędem. Ruchy są swobodne, zamaszyste, zrównoważone, wydajne. Oglądane z przodu lub z tyłu kończyny poruszają się w kłusie w linii prostej. Wraz ze wzrostem tempa ruchu kończyny mają tendencję do zbliżania się do linii środkowej.

Komentarze:

Charakterystycznymi dla rasy chodami są swobodny, elastyczny stęp i zamaszysty kłus. Ruch jest swobodny i zbalansowany. Kończyny poruszają się w linii prostej, z dobrym rozwarciem stawów oraz dobrym wykrokiem i zasięgiem kończyn. W stępie i kłusie grzbiet pozostaje prosty, lekko sprężynuje. Kłąb i zad jednocześnie unoszą się i opadają w czasie ruchu. VEO musi mieć wystarczający zapas prędkości w kłusie, przed przejściem do galopu. Niedostateczne rozwarcie stawów (krótkie, ograniczone ruchy), brak mocnego napędu, to niedostatki zależne od nasilenia. Kulawizna we wszystkich przejawach jest niedopuszczalna. Zbliżenie stawu skokowego w ruchu jest wadą lub wadą, w zależności od stopnia nasilenia. Jakikolwiek przejaw kulawizny jest niedopuszczalny. Zbliżenie stawów skokowych w ruchu jest niedostatkiem lub wadą, w zależności od stopnia nasilenia. Okrężne, luźne, niezborne ruchy przednich lub tylnych kończyn są wadą. Inochód nie jest dopuszczalny.

 

SKÓRA: Przylegająca, elastyczna, dobrze wybarwiona.

Komentarze:
Skóra powinna być pozbawiona zmarszczek.

OKRYWA WŁOSOWA:


SZATA: Warstwa okrywowa jest prosta, w dotyku umiarkowanie szorstka, gęsta, przylegająca, średniej długości. Podszerstek dobrze rozwinięty, gęsty i miękki. Głowa, uszy, przód kończyn i łapy pokryte są krótszym włosem; włos na szyi jest nieco dłuższy i grubszy. Na tylnej stronie przedramion włos nieco dłuższy, z tyłu ud dłuższy i tworzy umiarkowane „portki”.

 

UMASZCZENIE:
- Czarne
- Czaprakowe (z czarnym czarpakiem o różnym stopniu intensywności i głębokości oraz znaczeniami w kolorze od jasnoszaropłowego do płowego, rude znaczenia nie są pożądane)
- Czarne podpalane (podpalania od jasnoszaropłowego do płowego, rude podpalania nie są pożądane)
- Wilczaste
Niewielkie, białe znaczenia na klatce piersiowej są dopuszczalne, ale niepożądane.

Komentarze:
VEO powinien być dobrze wybarwiony. Posiadać dość grubą sierść, służącą jako dobra ochrona i nie wymagającą wiele pielęgnacji. Podszerstek jest gęsty, ale zawsze krótszy niż włos okrywowy. Mocno wyrażone portki są niepożądane. Wełnista sierść jest niedostatkiem. Długa, miękka, „puszysta” lub za krótka sierść to wady. Sierść długa i miękka za uszami, na przedramionach, na brzuchu, na portkach i na spodzie ogona, wskazująca na długowłosość, co jest wadą dyskwalifikującą.
VEO ma kilka dopuszczonych przez wzorzec umaszczeń: czarny, czaprakowy, czarny podpalany i wilczasty.
Czaprak powinien być zupełnie czarny. Przy każdym umaszczeniu obwódka wokół oczu i warg powinna być czarna. Jasne obszary sierści mogą wahać się od ciemnopłowego do bardzo jasnego szaropłowego. Jasny szaropłowy może wyglądać jak bardzo jasny szary, prawie biały. Dość często spotyka się ciemnopłowe podpalania u psów.
Jaskraworuda barwa na obszarach jasnych jest niepożądana. Granice między strefami ciemnymi i jasnymi, w umaszczeniach, w których są przewidziane, nie powinny być ostro zarysowane.
Umaszczenie czaprakowe, najczęściej spotykane u VEO, charakteryzuje się obecnością na jaśniejszym tle, dużego, ciemnego obszaru w postaci „czapraka”, obejmującego szyję, grzbiet, boki i tułów, schodzącego na kończyny. Czaprak jest czarny. Przy głębokim, ciemnym umaszczeniu czaprakowym, czaprak może pokrywać prawie cały tułów, szyję, głowę, klatkę piersiową, brzuch, kończyny i ogon. Dla czaprakowego umaszczenia charakterystyczne są widoczne, strefy rozjaśnienia różnej wielkości na kościach policzkowych, między oczami, na grzbiecie nosa, szyi, klatce piersiowej, udach, brzuchu, kończynach i dolnej częścią ogona. Czaprak będzie dobrze odróżniać się od stref rozjaśnienia. Czaprak bardzo obfity w jasną sierść na grzbiecie jest niedostatkiem. Strefy mogą być bardziej lub mniej wyraźne, ale zawsze w kształcie charakterystycznym dla tego umaszczenia. Przy umaszczeniu czaprakowym przestrzeń między oczami jest z reguły w różnym stopniu rozjaśniona. Na grzbiecie nosa znajduje się strefa rozjaśnienia, która zależy od ogólnej intensywności umaszczenia psa i głębokości maski, która czasami łączy się z ciemną strefą opadającą od czoła.
Przy czaprakowym umaszczeniu na pysku psa widoczny jest ciemny obszar w postaci czarnej „maski” o nieco rozmytych brzegach, płynnie przechodzący w jaśniejsze strefy. Głębokość takiej „maski” jest różna - od niezbyt głębokiej, gdy jej krawędź biegnie od czarnego nosa w dół, do warg i wokół nich (zaczernia włosy na wargach i podbródku), po głęboką, która czasem przechodzi w strefę rozjaśniania już prawie przy dolnej krawędzi oczu lub u ciemnych psów może łączyć się z czarnym włosem na policzkach, kościach policzkowych, czole. Słabo wyrażona maska ​​upraszcza wygląd głowy psa i nie przyczynia się do utrwalenia dostatecznej pigmentacji. Doświadczenie w hodowli VEO pokazuje, że ​​słaba, niezbyt głęboka maska, ​​to cecha dominująca, która jest mocno przekazywana potomstwu, dlatego przy ocenie psa warto zwrócić uwagę na głębokość maski i nie popierać maski zbyt słabej lub zbyt głębokiej, wychodzącej poza oczy, która jest bardziej typowa dla owczarków niemieckich i malinois niż dla VEO.
Umaszczenie czarne podpalane jest ciemniejsze niż czaprakowe. Głowa takich psów jest czarna, podobnie jak przeważająca część tułowia i kończyn. Przy ogólnie czarnym umaszczeniu, u psów czarnych podpalanych strefy rozjaśniania są bardzo małe i mogą występować w pewnych miejscach: na łukach brwiowych, policzkach, pod kośćmi policzkowymi, na kościach policzkowych, na klatce piersiowej, brzuchu, tylnej części kończyn, wokół odbytu, w przestrzeni międzypalcowej.
W umaszczeniu czarnym sierść okrywowa jest czarna, ale podszerstek jest nieco jaśniejszy, co jest widoczne tylko wtedy, gdy szata jest wyczesywana. Czarne psy przez długi czas wystawione na działanie jasnego słońca w ciepłe dni mogą wyblaknąć, co nadaje sierści rudawego „nalotu”. Ten stan sierści jest niepożądany, ponieważ przeszkadza w ocenie psa na ringu. Czarnej wyblakłej sierści nie należy mylić z brązową. Wadą dyskwalifikującą jest osłabienie pigmentacji sierści do brązowej lub niebieskiej, jak i wszelkich innych kolorów nieprzewidzianych we wzorcu.
Umaszczenie wilczaste jest najrzadszym kolorem VEO, może być wilczaste z szarym lub wilczaste z rudym. Intensywność zaciemnienia w umaszczeniu wilczastym może być różna - od bardzo jasnej do ciemniejszej, a nawet wizualnie prawie czarnej, co nie jest sprzeczne ze wzorcem.
Umaszczenia czaprakowe i wilczaste dopuszczają jasny podszerstek.
Wilczasty z szarym i rudym kolorem nie są niepożądane u psów z wyraźnym typem VEO.
Niewielkie, białe znaczenia na klatce piersiowej są dopuszczalne, ale niepożądane.
Żadne z umaszczeń przewidzianych przez wzorzec nie może dominować nad typem i budową psa.

Wysokość w kłębie: Pożądany wzrost: dla samców - 67-72 cm, dla suk - 62-68 cm.
Niewielkie odchylenie (do 2 cm) od standardowej wysokości przy zachowaniu harmonii budowy nie może być przyczyną obniżenia oceny.

Komentarze:
Indeks kostny - dla psów 18-21, dla suk 17-20
Indeks formatu - 110-117 - dla psów 110-115, dla suk 112-117
Indeks wysokonożności - 50-54.

Średnie wartości dla wagi dorosłego psa:
- psy - 45-57 kg, suki - 36-47 kg. Waga może się różnić w górę lub w dół w zależności od wzrostu, masy kości i kondycji.

Pożądany wzrost dla psów 67-72 cm, dla suk 62-68 cm.
Wzrost samców poniżej 65 i powyżej 74 cm, suk poniżej 60 i powyżej 70 cm jest wadą dyskwalifikującą.

NIEDOSTATKI: Każde odchylenie od powyższego wzorca należy uznać za niedostatek, w zależności od stopnia nasilenia, jego wpływu na zdrowie i dobrostan psa, a także na zdolność psa do wykonywania typowej dla niego pracy.

WADY:
Niepewne zachowanie;
Brak widocznego dymorfizmu płciowego;
Lekka, gruba lub wątła budowa ciała, słabe umięśnienie;
Kwadratowy lub przesadnie rozciągnięty format;
Głowa nie dość sucha;
 masywna, z nadmiernie wypukłą, zbyt szeroką czaszką;
Oczy okrągłe, wyłupiaste, przesadnie duże, bardzo jasne;
Brak P1 lub M3
Garbata lub opadająca kufa;
Częściowa depigmentacja nosa;
Słabe (miękkie) uszy; załamanie jednego lub obu uszu; nisko osadzone, szeroko rozstawione uszy;
Wąskie lędźwie;
Krótki, prosty lub ścięty zad;
Ogon w kształcie sierpa, korkociągu;
Słabe więzadła, krzywe kończyny;
Zbyt słabo lub nadmiernie wyrażone kątowanie, szablastość kończyn;
Niestabilny ruch; częste przechodzenie w inochód.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Agresja lub lękliwość;
Każdy pies przejawiający wyraźne fizyczne lub behawioralne nieprawidłowości powinien zostać zdyskwalifikowany;
Niezgodność z typem rasy;
Wzrost samców poniżej 65 i powyżej 74 cm, suk poniżej 60 i powyżej 70 cm;
Brak zęba innego niż P1 lub M3;
Wszelkie odchylenia od zgryzu nożycowego;
Entropium, ektropium;
Wiszące ucho lub uszy;
Wszelkie umaszczenia, jakiekolwiek kolory oczu i pigmentacja nosa, warg, powiek, których nie przewiduje wzorzec są wadą dyskwalifikującą;
Ogon zakręcony, za krótki lub złamany, ogon ze zrośniętymi kręgami, ogon szczątkowy
Plączący się, krzyżujący się albo zataczający się ruch, ciągły inochód;
Sierść kręcona, długa lub krótka, brak podszerstka.

UWAGA:
Samce powinny mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, w całości umieszczone w mosznie.
Tylko funkcjonalnie i klinicznie zdrowe psy, o cechach charakterystycznych dla rasy, mogą być wykorzystywane w hodowli.

 


* (Przyp. tłum.) Wzorzec owczarka wschodnioeuropejskiego wyróżnia dwa rodzaje wad:
・„недостаток”: niedostatek, lżejszą wadę, której duże nasilenie, według regulaminu wystaw NKP (zatwierdzonego przez Prezydium RKF w dniu 21.04.2021), może spowodować obniżenie oceny psa do oceny dobrej;
・„порок”: poważną wadę, której obecność zobowiązuje sędziego do wystawienia oceny nie wyższej, niż dostateczna.
Aby zachować rzetelność tłumaczenia, wykorzystałam oba powyższe określenia.

Tłumaczenie: Żywia Baczuń

 

Link do wzorca rasy z komentarzami w języku rosyjskim

bottom of page